"Je bent er niet echt!"

.Hoewel ik het ergens al wist sloeg het echte besef in als een bom. Waar ben ik als mijn vrouw zegt dat ik er niet echt ben? Bij mijn klanten? Een moeilijk besluit dat ik te nemen heb? Gedoe met samenwerkingspartners?

Dat allemaal niet. Tenminste, niet echt. Het besef sloeg in dat ik met mijn aandacht onbewust bij iemand anders ben. Ook al lijkt het erop dat ik met bovenstaande dingen bezig ben, de motivatie die daar onder zit om er mee bezig te zijn komt ergens anders vandaan.
Namelijk mijn vader.
Ik ben met mijn gedachten bezig met hoe ik alles zo goed kan regelen dat ik eindelijk ok ben en mag ontspannen. (Ben ik ok?)
Me zorgen maken over of ik wel de juiste besluiten neem. (Doe ik het goed?)
Me ergeren aan al die mensen die wat van me willen maar geen “Nee” durven zeggen of gewoon niet reageren.
Samengevat zoek ik erkenning. Ik wil wat bijdragen en daarom gewaardeerd worden. Iemand die zegt dat ik het goed doe en mag ontspannen.
Zodat ik met mijn aandacht bij mijn gezin kan zijn.
Maar hoeveel mensen dat ook zeggen, hoeveel veren ik ook in mijn *** krijg, het is nooit genoeg. Want degene van wie ik het echt wilde kan het niet meer geven.
Dus heb ik iets op te lossen in mezelf. Ik moet het aan mezelf geven. Dat begint met het herkennen van de onderliggende verlangens en pijn, de emoties die daarbij horen de ruimte geven en mezelf aan de hand nemen om het anders te gaan doen.
De ‘volwassen ik’ gaat voor de ‘kleine ik’ zorgen. Ik wordt mijn eigen vader.
Dat geeft me ook de rust om betere besluiten te kunnen nemen, de fijngevoeligheid om mijn grenzen te herkennen en de kracht om ze aan te geven..
Is dit herkenbaar voor je? En heb je het verlangen om het anders te doen?
Neem dan eens contact op. Je kunt mee naar een Krachtman weekend (www.krachtman.nl) of gewoon eens met mij afspreken.

---